Dini werkte 46 jaar in ons ziekenhuis: "Gelre is mijn tweede thuis"

Buiten is het grauw en grijs, maar het weer is van geen enkele invloed op haar humeur: even vrolijk als altijd neemt Dini plaats voor het interview. Het gesprek duurt slechts een half uur, maar de verhalen volgen zichzelf automatisch op. Al gauw merk je dat Dini het werk, maar vooral ook de mensen, toch wel een beetje mist. Echt genieten van haar pensioen is er nog niet bij, al komt dat vanzelf wel volgens Dini.

Van ponsplaatje naar computerscherm

Haar lange loopbaan in het ziekenhuis begon bij het Medisch Archief in het Juliana ziekenhuis, waar ze via een oud-collega terecht kwam. “Bij het Medisch Archief begon ik met het maken van ponsplaatjes,” weet Dini nog goed. “Ik liep de afdelingen langs om spoedformulieren op te halen en dan van de patiëntgegevens een ponsplaatje te maken zodat de gegevens konden worden verwerkt. Dat heb ik een tijdje gedaan. Daarna ben ik overgegaan naar de afdeling Opname. Eerst was dat tijdelijk en toen al snel werd dat mijn vaste baan.” Tijdens haar werk op de opnameafdeling kreeg ze veel meer contact met de patiënten; toen nog niet wetende dat dit de rode draad zou zijn van de rest van haar werkende leven.

Als je ruim 4 decennia ergens werkt, maak je de nodige veranderingen mee. Dat was voor Dini niet anders. Eén van de meest onvergetelijke veranderingen was de overgang naar digitale verwerking van patiëntgegevens. Dat ging niet altijd even soepel: “Overdag deed je gewoon je normale taken en ’s avonds zette je het dan in de computer. Dan dacht je dat je alles goed had gedaan, maar de volgende dag werkte het opeens niet meer. Het heeft wel even geduurd voordat we dat onder de knie hadden,” vertelt ze lachend. “Zo hadden we ook een dag lang een computercursus. Nou dan kom je ’s avonds thuis en weet je gewoon niks meer. Maar leuk was het wel!”

We doen het samen

Natuurlijk zijn er ook veel momenten geweest die Dini voor altijd zal blijven herinneren, vaak positief maar soms ook negatief. Zo was Dini aan het werk tijdens de aanslag op Koninginnedag in 2009 en maakte ze recenter de coronaperiode mee. Twee compleet verschillende gebeurtenissen, maar wel één overkoepelend thema dat elke keer weer terug kwam: saamhorigheid.

Die saamhorigheid ziet Dini ook terug in een positieve herinnering die ze aan 46 jaar Gelre overhoudt: “Er kwam zo’n 15 jaar geleden een vrouw naar mij toe met de mededeling dat er straks een taart voor haar werd bezorgd,” begint ze haar verhaal. “Ze vroeg aan mij of ik die taart in ontvangst wilde nemen, zodat zij weer naar haar man toe kon. Haar man was ongeneeslijk ziek en ze gingen die dag trouwen in Gelre. Toen ze dat zei ben ik direct gaan nadenken over wat wij als Gelre konden doen om die mensen een mooie dag te bezorgen. Iedereen dacht meteen mee: we konden bloemen bestellen namens het ziekenhuis, Medisch Fotografie wilde foto’s maken zodat ze iets tastbaars konden meegeven. Alle collega’s hadden de neuzen dezelfde kant op en wilden zich inzetten. Het is natuurlijk aan de ene kant heel verdrietig dat zoiets gebeurt, maar aan de andere kant is het fantastisch om daar dan toch een bijdrage aan te kunnen leveren. Die vrouw was enorm dankbaar en gaf me elke keer als ze in het ziekenhuis kwam nog een knuffel. Dat raakt me tot de dag van vandaag nog steeds.”

Behoud je glimlach 

Ook aan haar collega’s bewaart Dini fijne herinneringen. Niet alleen aan de collega’s van de receptie, maar aan alle artsen, verpleegkundigen, vrijwilligers en alle andere collega’s die haar de afgelopen jaren met een glimlach begroetten. “De warme mensen maakten Gelre voor mij mijn tweede thuis. Ik hoop dat dat voor anderen net zo blijft. Het is logisch dat je als ziekenhuis meegaat in nieuwe ontwikkelingen, maar houd oog voor het menselijke. Ook al zie of spreek je de patiënten wat minder dan eerst, maak een praatje waar het kan. Behoud je glimlach en je zal altijd een glimlach terugkrijgen!”